Terechte dankbaarheid voor de sportieve prestaties Lodeweges. Chapeau, hij heeft het technisch echt fantastisch gedaan dit seizoen. Het is vooral dankzij hem dat Cambuur zulk aantrekkelijk voetbal speelt. Ik vond hem altijd een bijzonder intelligente man en vind het echt pijnlijk dat deze man zich angstig en geïntimideerd voelde. Hij heeft familie, kinderen en kleinkinderen. Dat gun ik hem nou ook weer niet, maar een vertrek wel, want Cambuur is meer dan voetbal. Een beetje Cambuur en een beetje dkv kun je nu eenmaal niet aan onze achterban verkopen. Dat ligt hier erg gevoelig. Het is van de directie onzin om te stellen dat onze antipathie jegens dkv (enkel) berust op Calimerogedrag. Daarmee stelt de directie tevens dat succes dus de belangrijkste voorwaarde is voor clubliefde. Natuurlijk vult het stadion zich met een hoop gloryhunters sinds de promotie, maar de echte Cambuursupporters waren er ook toen wij onderaan stonden in de Jupiler League. En dat onder toeziend oog van, wat sommigen zeggen, de ‘grote broer’ die 30 kilometer verderop woont en het sportief gezien aanzienlijk beter deed dan ons destijds. Die zogenaamde grote broer is onze grote broer helemaal niet. Het voelt namelijk niet bepaald als familie. Familie staat onvoorwaardelijk voor je klaar en probeert je verder te helpen, steunt je als je het moeilijk hebt en is trots als het je goed gaat.
Het is echt een hele beleving. Binnen, maar vooral ook buiten het stadion. Met kippenvel heb ik dit seizoen de jongens van Cambuur Culture mogen helpen met het maken vaneen aantal bijzondere spandoeken. Grote publieksdoeken, spandoeken voor vak 14 en een aantal echte Cambuursupporters die kampten met ernstige gezondheidsproblemen. Met spandoeken speciaal voor hen werd ze een welgemeend hart onder de riem gestoken. Later heb ik een aantal ‘verschrikkelijke hooligans’ zien huilen in de Euroborg vanwege het veel te vroege overlijden van een van deze jongens en was diep onder de indruk toen ik zijn indrukwekkende afscheid in het Cambuurstadion op een filmpje zag. Een erehaag gevormd door de MI-Side die massaal Bengaals vuurwerk afstaken. Dit is onvoorwaardelijke loyaliteit, beleving en eer. In voor en tegenspoed. Kippenvel. En kippenvelmomenten heb ik heel erg vaak gehad bij onze club. Ik kan nu nog heel veel voorbeelden geven, maar het punt dat ik wil maken is dat Cambuur echt veel meer is dan een beetje samen voetbal kijken en dat het echt een arrogante vorm van minachting is wanneer dit ontkent of afgedaan wordt als onnozele Cambuurtokkies en weet ik verder niet allemaal wat.
Ik ben blij dat ik zoveel fantastische mensen heb leren kennen bij onze club. Daar waar we samen een passie delen, samen springen, schelden en samen vaak niet begrepen worden door de hoogst intelligente en alwetende buitenwacht die het vertrek van Lodeweges naar de aartsrivaal vergelijkt met een reguliere baanverandering. Formeel gezien klopt dat ook, maar emotioneel gezien voelt dit als hoogverraad, te meer vanwege het moment.
Voor dkv zijn de play-offs al een feit en voor Cambuur is lijsbehoud nog niet zeker gesteld. Ik vind het asociaal van dkv en ook niet in lijn met de door hun ingeslagen richting. Bij dkv moest Gert Jan Verbeek enkele jaren terug plaatsmaken voor een grote naam. Van Basten kwam en vertrekt, omdat hij geen goed GEVOEL heeft bij de club. De club waar trouwens de vorige voorzitter, Veenstra, onder bedreigingen van supporters zijn biezen pakte. Maar laat Johan Derksen dat gisteren bij Pauw en Witteman plus de rest van de buitenwacht even vergeten zijn voor het gemak. Dwight Lodeweges, door Cambuur bij de amateurs van VVOG vandaan gehaald, wordt nu de ‘grote naam’ die het moet gaan doen. Natuurlijk heeft voorzitter Van der Belt gelijk wanneer hij zegt dat je ook trots kunt zijn op het feit dat spelers en trainer hier schijnbaar grote jongens worden en dat zelfs dkv dat zo erkent, maar dat voelt als afpakken en overlopen. Alsof de succesvolle generaal plotseling deserteert, want voetbal is per slot van rekening een vorm van ‘oorlog’. En plots moeten wij klappen voor de vijand.
Nu gaat de vergelijking met de ooit zo verschrikkelijke NSB wel wat ver natuurlijk, maar het gevoel van verraad is helemaal niet zo vreemd als je een beetje begrijpt hoe deze club in elkaar steekt. Daarom is het goed en terecht dat veel mensen Dwight Lodeweges dankbaar zijn voor zijn prestaties, maar is het minstens zo logisch te beseffen dat dit nu zo rationeel uitgelegde besluit van Dwight Lodeweges ondergeschikt is aan de gevoelsmatige onvoorwaardelijke loyaliteit die (een groot deel van) de achterban wel heeft naar deze club en zo echt te kort wordt gedaan, door Lodeweges nu belangrijker te maken dan hen die hier altijd al waren, zijn en blijven.
LJ